Mówi się, że podstawą każdego artysty jest debiut – im bardziej szokujący i zadziwiający, tym lepiej. Ania Kuczyńska debiut ma już dawno za sobą, ale wciąż mam wrażenie, że każdą z jej kolekcji odbieram tak, jakbym widziała ją po raz pierwszy. I wstyd się przyznać, że o projektantce piszę pierwszy raz na tym blogu, chociaż w domu mam pokaźną kolekcję projektów sygnowanych srebrnym kółeczkiem.
Pod jednym z setek artykułów o Olivii Palermo i jej fenomenalnej garderobie przeczytałam, że to nic trudnego – przy odpowiedniej ilości zer na koncie – być szczupłą i w miarę ładną, a przede wszystkim dobrze zaopatrzoną w ubrania z najnowszych kolekcji od najlepszych projektantów. Dalsze komentarze są już bardziej wymyślne, od „co to za idiotka i dzieciuch”, „nie sądziłam, że ona potrafi sklecić słowo po angielsku”, „ona zupełnie nie ma stylu”, po „celebrytka, taka jak każda inna, ze sztabem stylistów, którzy nad nią pracują”. I można by tym opiniom przytaknąć, gdyby nie to, że – naprawdę – nie pamiętam Oliwii w czymś, w czym wyglądałaby źle (czego nie można powiedzieć o jej podobnych gwiazdach ścianki sponsorskiej). Za każdym razem, kiedy jej zdjęcie obiega portale plotkarsko – modowe, zatrzymuję się na chwilę i myślę: wow, przecież to takie proste! Proste, bo styl Olivii Palermo nie jest niczym wymyślnym. Przy niewielkim budżecie z łatwością można znaleźć w sieciówkach podobne zamienniki, inspirować się jej stylem, pomysłami na łączenie kolorów, fasonów i wzorów. A jeśli nie, to przynajmniej cieszyć oko patrząc na to, co ma na sobie. Jednymi słowy: jej sztab stylistów robi dobrą robotę.
Zdjęcia tego mieszkania pojawiły się kilka miesięcy temu na wielu blogach wnętrzarskich i modowych. Przewijały się na Pintereście i Facebooku powielane przez wszystkich zainteresowanych tematyką dekoracji wnętrz. Na pierwszy rzut oka mieszkanie przypomina apartament w paryskiej kamienicy. Jednak poznając je bliżej, to znaczy odkrywając kolejne zdjęcia, okazuje się, że ze stylem paryskim ma niewiele wspólnego. Ot, kilka przyjemnych dla oka dodatków. Cała reszta jest bowiem silnie zakorzeniona w skandynawskim stylu. I wygląda po prostu pięknie.
Lubię jesień. Pisałam o tym między innymi w poście o modnych ubraniach w kolorze dyni, o najlepszych dodatkach i butach. Mam wrażenie, że jesień jest najbardziej demokratyczną porą roku. Dla tych, którym za ciepło pozostawia możliwość chodzenia w bluzkach z krótkim rękawem. Zmarzluchom zarzuca na ramiona skórzane kurtki i – tak modne ostatnio – poncza. Czasem postraszy deszczem i zmusi do założenia kaloszy, innym razem przygrzeje ostatnimi promieniami słońca. Ponadto jej paleta barw jest imponująca: kolor żółty i czerwony to podstawa, świetnie radzi sobie też z błękitami, jasną i zgniłą zielenią, brązem, bordo, wszystkimi odcieniami fioletu, czernią i pomarańczem. Generalnie pozwala nam na wszystko. Chociaż może to nie jesień, a zmieniająca się moda sama w sobie? O ile jeszcze kilka lat temu można było powiedzieć, że coś jest modne (lub nie jest), o tyle teraz sama zastanawiam się, gdzie leży ta osobliwa granica?! Czy w ogóle jeszcze można mówić o „byciu niemodnym”?