Istnieje pewna grupa ubrań, które na zdjęciach i „na żywo” prezentują się fenomenalnie. I druga grupa, gdzie ubrania wyglądają super, ale w rękach zamieniają się w kawałek smutnej szmatki. Dawno temu, kiedy mieszkałam na południu Europy, w centrum miasta znajdował się bardzo przyjemny i drogi sklep – Video Look. Oprócz ubrań od włoskich projektantów (od mojego absolutnie ukochanego Emilio Pucci, przez Moschino, Versus by Versace po D&G) można było tam również przymierzyć ubrania od Stelli McCartney i Burberry. Gdzieniegdzie wisiały samotne egzemplarze od Mulberry i duetu Victor&Rolf. Chodziłam do Video Look głównie oglądać i wzdychać (dwa razy udało mi się nawet coś kupić w czasie wyprzedaży). W każdym razie: nigdy nie mogłam przyczepić się do jakości tych ubrań. Największym zaskoczeniem była dla mnie owocowa, letnia kolekcja od Stelli i ubrania sygnowane nazwiskiem Helmuta Langa. Ta pierwsza zrobiła ubrania z miękkiego, lekkiego elastanu połączonego z bawełną organiczną (a nie z poliestru jak początkowo myślałam). Lang postawił na zwiewne materiały, satynę, jedwab, szyfon, cienką bawełnę, len – wszystkie subtelnie wykończone, bez nitek, bez poprutych szwów, bez nieprzyjemnych szorstkości.