Takie pytanie pojawiło się ostatnio na Independent Fashion Bloggers. I odpowiedź na nie jest banalna – bo lubię – prawda? To znaczy, większość z Was pewnie odpowie na nie w taki sam sposób jak ja, ale IFB poszło o krok dalej i pomogło swoim czytelnikom w wyborze innej odpowiedzi. Uproszczając do granic możliwości ich propozycje: „bloguję dla kasy”, lub „żeby się wylansować jako stylista/fotograf/dziennikarz”, ewentualnie „bo to jest zabawne i sprawia mi przyjemność”. W której z tych grup widzicie siebie? Ja w każdej po trochu, tylko, że w innej kolejności.
- Bloguję, bo lubię modę. Nie ubrania (to co innego), ale modę właśnie. Wielokrotnie powtarzałam to na łamach JagaDesign, że moda to sztuka, tylko, że taka do noszenia i pokazywania wszem i wobec. Z obrazem Kossaka, który wisi nad kanapą, nie wyjdę na miasto. Pewnie mogłabym, ale wywołałabym konsternację na twarzach współobywateli. Ubraniem jest łatwiej. Najbardziej jednak zachwyca mnie, tak jak ten tekst u Modologii, jak wiele można powiedzieć o tym zjawisku, jak różne ma oblicza. Bo moda proszę Państwa, to nie tylko pokazywanie swoich stylizacji na blogu, to nie tylko wymienianie co będzie modne w tym, czy następnym sezonie i walka do upadłego o miejsca VIP na łódzkim FW. Moda to zjawisko, jeden z puzzli w społecznej układance. Teoretycznie dla każdego, praktycznie dostępny w czystej formie tylko dla niewielu.
- Bloguję, bo lubię modę, podobnie jak lubię sztukę, podróże i dobrą kuchnię. To czemu nie piszę o nich wszystkich? Sztuka, niestety, co raz bardziej oderwana jest od rzeczywistości. Może stara się wkraść w nasze codzienne życie (i faktycznie w formie wzornictwa, czy dekoracji wnętrz świetnie sobie radzi), ale mam wrażenie, że już na stałe przeniosła się do uśpionych i melancholijnych galerii. Potrafi jednak cały czas inspirować, a co wytrawniejsze oko dostrzeże ją między szarymi blokami, na bilbordach, w parkach, w architekturze z epoki. O podróżach nie piszę, bo nie podróżuję tyle ile bym chciała, na kuchni się nie znam. Ja tylko lubię jeść.
- Bloguję, bo lubię sobie popisać. Mogłabym robić to do szuflady, ale po co. W dobie internetu można wszystko. Najwyżej nikt nie będzie tego czytał.
- Bloguję, bo lubię piękne rzeczy. Takie jak te poniżej. Buty od Michaela Korsa i torebki od D&G, fotel Vladimira Kagana z 1960 i wakacje w luksusowym hotelu, na które być może nigdy nie będę mogła sobie pozwolić. Zresztą, któż to może wiedzieć? Czasem tylko zastanawiam się, jaki sens ma kupowanie tych wszystkich ubrań i butów? Skoro teraz coś mi się podoba, bo jest modne, to co stanie się za pięć lat, kiedy już modne nie będzie?
1. Dobra kopia butów od Balenciagi – Kalliste’, chodzę za nimi od 3 miesięcy, 2. Moschino – klasyk za ponad 2000zł, 3. fotel- marzenie projektu Vladimira Kagana z 1960, cena powyżej 1000$ za sztukę, 4. Michael Kors, 5. Alexander Wang, 6. wakacje w San Giorgio Hotel w Grecji, cena za noc…przemilczmy to, 7. Guess, 8. D&G, 9. zaproszenie na pokaz Emilio Pucci – bezcenne. Może kiedyś się uda?
- Bloguję, bo blogowanie otwiera tyle możliwości. Sęk w tym, żeby umieć je wykorzystać. Jeśli macie szansę zrobić z tego dochodowy biznes – róbcie to, jeśli ma to pozwolić Wam na znalezienie pracy marzeń – piszcie (ja tak właśnie znalazłam swoją pracę). Jeśli uważacie, że macie coś światu do powiedzenia – powiedzcie to. Jeśli nie umiecie powiedzieć, ale chcecie pokazać – droga wolna! I nie trzeba mieć białego Mac’a, nie trzeba mieć świetnego sprzętu fotograficznego (ale w Photoshop’a zainwestujcie:)), żeby Wasz blog znalazł chociaż jednego, wiernego czytelnika.
- Bloguję, bo blogują fajni ludzie. Niefajni też blogują, ale ich nie czytam. Świetny tekst na ten temat napisała na Blogofilii Kasia z Efektów Ubocznych. Zajrzyjcie!
- Bloguję też trochę na przekór innym, tym, którzy uważają, że jestem mało ambitna, albo mam słomiany zapał. Od dwóch lat jakoś się kręci i raczej nie przestanie.
A Wy? Dlaczego blogujecie?
