Zawsze lubiłam dobre książki z bardzo różnych dziedzin. Na wszelkie możliwe okazje dostawałam od rodziców i najbliższej rodziny książki, które czasem – nieprzeczytane – odkładałam na półkę, czasem wracałam do nich kilka razy w ciągu mojego nastoletniego życia. Odkąd pamiętam z wypiekami na twarzy śledziłam poczynania Dzieci z Bullerbyn i kazałam babci zaplatać mi takie warkocze jakie miała Pipi Langstrumpf. Uwielbiałam psa, który jeździł koleją i horrorowate opowiadania braci Grimm. Zaczytywałam się w powieściach przygodowych Alfreda Szklarskiego (Tomek na tropach Yeti; Tomek na Czarnym Lądzie) i Zbigniewa Nienackiego (Pan Samochodzik). Te ostatnie w szczególności, z lekkim dreszczykiem i wątkiem kryminalnym, podobały mi się najbardziej. Dołączyły do nich później powieści historyczne i literatura faktu. Cały czas jednak, mimo zdecydowanego uwielbienia dla zagadek, nie mniej czasu poświęcałam na oglądanie i czytanie wszystkiego co miało związek ze sztuką. Albumy z największych muzeów Europy, przewodniki po kolekcjach, monografie, pamiętniki artystów nie mogły pozostać przeze mnie niezauważone. I tak pozostało do dziś, ale oprócz sztuki pojawiła się odmienna tematyka. Moda i wnętrza to ostatnio najczęstszy temat książek, które trafiają do moich rąk. Oprócz biografii projektantów (tych jest ostatnio co raz więcej, warto tu przypomnieć chociażby te wydane nakładem wydawnictwa Rebis: 1, 2, 3) z chęcią kupuję książki o historii poszczególnych domów mody, prezentacje młodych projektantów, monografie dotyczące elementów garderoby, akcesoriów. Moda i sztuka przeplatają się na moim regale z historią Zakonu Krzyżackiego, Historią Brudu i przecudowną opowieścią o „Miłości w Postaniu Warszawskim” Sławomira Kopra. Półki uginają się, a na ten rok zaplanowałam kilka „cięższych” propozycji. Mam wrażenie, że trzeba będzie kupić nowy regał.
